اثر ترینگزاپک اتیل و تنش پاخوری بر ویژگی های فیزیولوژیک و مورفولوژیک علف گندمی (l. agropyron desertorum)

به منظور بررسی اثر تیمارهای ترینگزاپک اتیل (صفر، 250 و 500 گرم در هکتار) و پاخوری (پاخوری و عدم پاخوری) روی ویژگی های فیزیولوژیک و مورفولوژیک علف گندمی، آزمایشی در سال 1391 - 1390 در مزرعه ی کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار انجام شد. صفات مورد مطالعه شامل ارتفاع بوته، تراکم بوته، وزن تر و خشک اندام هوایی، پنجه زنی، میزان کلروفیل، قندهای محلول اندام هوایی و ریشه بودند. نتایج نشان داد که ترینگزاپک اتیل باعث کاهش معنی دار ارتفاع بوته، وزن تر و خشک قسمت کوتاه شده گردید. غلظت های 250 و 500 گرم درهکتار ترینگزاپک اتیل ارتفاع بوته را به ترتیب 23/21 و 85/31 درصد کاهش داد. تنش ترافیک نیز موجب کاهش ارتفاع بوته، وزن تر و خشک چمن شد. کاهش ارتفاع بوته ناشی از تنش ترافیک 40/10 درصد بود. کاربرد ترینگزاپک اتیل موجب افزایش تراکم بوته، پنجه زنی و کلروفیل گردید، درحالی که تیمار ترافیک محتوی کلروفیل را کاهش داد و تأثیر معنی داری بر پنجه زنی و تراکم علف گندمی نداشت. پنجه زنی در غلظت 500 گرم در هکتار ترینگزاپک اتیل، نسبت به تیمار شاهد 36 درصد افزایش یافت. نتایج نشان داد تیمار ترینگزاپک اتیل و پاخوری کربوهیدرات های محلول در اندام هوایی و ریشه را به طور معنی داری افزایش دادند. بر اساس نتایج آزمایش حاضر علف گندمی، چمنی مقاوم به پاخوری بوده و به نظر می رسد که استفاده از ترینگزاپک اتیل جهت افزایش مقاومت این گیاه به تنش پاخوری مفید خواهد بود.